Een huis verkopen kan iedereen en makelaars zijn graaiers!

23 Sep 2014

door Niels Orij, vestigingsmanager en beëdigd makelaar/taxateur RMT/RT

‘Makelaars zijn graaiers’, ‘jarenlang verdienden makelaars geld als water zonder veel te doen’, ‘een woning verkopen kan iedereen’ zo wat highlights uit het boek ‘De Makelaar’ dat ik in mijn vakantie gelezen heb. Een reëel beeld van de gemiddelde makelaar of gecreëerd door de media en enkele ‘foute’ figuren en karikaturen uit het vastgoed?

‘Makelaars houden van geld’, ze laten kopers tegen elkaar opbieden

Ik heb het boek wel met vermaak gelezen. Op een aantal punten heel herkenbaar. Zo wordt ons als makelaars verweten dat we kopers tegen elkaar op laten bieden. Klopt! Als verkopend makelaar hebben we als doel, sterker nog: de plicht, om een zo hoog mogelijke prijs en de beste voorwaarden voor onze verkoper te realiseren. Nee, dan zeggen we niet bij het eerste bod dat we binnenkrijgen dat het wel prima is, helemaal niet als we weten dat er meer interesse is voor de woning. Voor onze opdrachtgever (in dit geval de huisverkoper) halen we het onderste uit de kan. Uiteraard leggen we ook in het geval van meerdere biedingen, wel de procedure duidelijk uit aan kopers. Dit zijn wij zelfs verplicht! Ook probeer ik in deze gevallen kopers tegen zichzelf in bescherming te nemen door ze te wijzen op de mogelijkheid om een aankopend makelaar in te schakelen. De aankoopmakelaar komt specifiek op voor de belangen van de aankopende partij. In veel gevallen, zeker in het geval van de prijs, zijn de belangen tegenstrijdig.

Een huis verkopen kan iedereen, een kwestie van een bord in de tuin

Ook weer mee eens: Een huis verkopen kan iedereen. Of je het met een bord in de tuin alleen nog gaat redden, dat betwijfel ik, je kan mazzel hebben. Niet slim in elk geval om dat als enige middel in te zetten. Hoe breder inzetten, hoe beter voor  het uiteindelijke verkoopresultaat. Als ik binnen onze eigen organisatie kijk, halen we het grootste gedeelte van de kopers uit ons contact met woningzoekenden. Dagelijks onderhouden wij  contact met woningzoekers. Is het niet bij een bezichtiging danwel per e-mail of telefonisch. Daarnaast uiteraard Funda, onze eigen website, social media, nieuwsbrief etc.etc. Dat is ‘slechts’ het puntje werving. Het luisteren naar de wensen van de woningzoeker en daar de juiste woning bij zoeken. Dan komt het traject van onderhandelen. Ook dat kan iedereen theoretisch gezien zelf doen. Alhoewel de meeste mensen bij de aankoop van een nieuw huis niet meer rationeel nadenken.

Dan moet je wel over de juiste juridische, bouwtechnische, financiële en fiscale expertise beschikken. Misschien krijg ik nu het huisartsengilde over me heen, maar je kan ook net zo goed de diagnose van je lichamelijke kwaaltjes googlen dan dat je naar de huisarts gaat. Nee, ook daarvoor ga je naar een deskundige zou ik zeggen. Ik heb veel collega’s die bij het verkopen van hun eigen huis dit uitbesteden en niet zelf als makelaar optreden, ook het stukje emotie speelt een belangrijke rol. Zo heeft recent nog een collega zijn appartement met succes verkocht via ons kantoor in Almere.

 Door het niet zelf te doen, schakel je het stukje emotie uit, dat in een verkoopproces, maar ook in een koopproces negatief kan werken. Maar zelf je huis verkopen kan uiteraard wel, je zal alleen dan nooit weten welke extra opbrengst je had kunnen genereren door een makelaar in te schakelen.

Als enige referentie de verkoop van je eigen woning

Het boek beschrijft verder nog dat de makelaarstitel niet meer beschermd is, iedereen kan zich dus makelaar noemen. Het aantal makelaarskantoren is hierdoor als paddenstoelen uit de grond geschoten. Vaak vakbekwame collega’s, maar zeker ook cowboys die als enige referentie op hun CV de verkoop van hun eigen woning of broer, zus of kennis hebben staan. Niet aangesloten bij een brancheorganisatie en denkend dat je als makelaar niet meer nodig hebt dan een website en een bord. Collega’s  welke afbreuk hebben gedaan aan het vak, want dat vind ik het nog wel steeds.

Al met al een vermakelijk boek wat toch een aantal keren in de herhaling valt, het geeft een inkijk in de makelaardij. Al is het dan een inkijk door zwaar getint glas, waardoor het wel zijn deskundigheid mist. Of zou het de persoonlijke frustratie zijn van de schrijvers die hun huis op een verkeerd moment hebben gekocht? Ik verwacht in elk geval niet dat het boek op een verplichte educatielijst van de NVM wordt geplaatst ;-) Iemand het boek ook gelezen? Ben wel benieuwd naar jullie ervaringen.

Deel deze blog: